Kom goed thuis
Het is een bijzondere dag. Een bijzondere week. Vanavond zuchtte ons mamamoeke voor een laatste keer een ademtocht. Na 89,5 jaar ademen en zuchten. Zaterdag brachten Kato en Flora je nog een tekening. Gisteren namen we echt afscheid. ‘Dag Schattemieke’ zei je bijna onhoorbaar toen je me zag en herkende. In mijn oren weerklonk de toon waarop je het altijd zei. Of beter: de tonen. Met iets van verwondering zei je het elke keer, alsof ik telkens weer een wonder was voor jou wanneer ik de kamer binnenstapte. Met een nadruk op de ‘Scha’ waardoor de ‘ttemieke’ altijd een beetje leek weg te schieten en het heerlijk Limburgs in mijn oren zong. We zwaaiden nog toen ik wegging gisteren. ‘Goed thuis’ zei je. Misschien kwam jij vanavond ook ergens thuis. Voor mij moeke, ben jij warmte. Ik weet niet hoe je voor anderen was, maar voor mij warmte. Warmte in je geneurie in je huis in de Plantenstraat. Ach Margrietje van Louis Neefs zong je in mijn herinnering wel duizend keer, daar bij je
