Bommen...

Zomeravond in Oostende. Het was een druilerige dag, maar na een uur of acht 's avonds klaart het op.
De zon scheert langs de horizonlijn en kust de zee goedenacht.
Het is een maandagavond, dat betekent vuurwerk.

Vuurwerk kan mij raken, ik kan er helemaal vrolijk en blij van worden. Dat lees je ook hier.
Mijn mama staat naast mij met onze rug naar de terrassen, vlak aan de klok op de zeedijk.
50 meter verderop liggen mijn prinsesjes in hun bedjes te ronken.

De lichten op de dijk gaan uit, het lawaai van de mensen wordt gemompel.
En dan voel je de eerste bom afgaan. De dijk trilt.
Met een knal ontvouwt de eerste lichtparasol zich.
ffffffffiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieuw doen de kronkelende lichtgensters die de lucht inschieten, schel en hoog.
Een rilling loopt over mijn rug.

Ik denk aan mijn prinsesjes in hun bedjes.
50 meter is niet ver.
Hopelijk worden ze niet wakker. Zouden ze niet bang zijn? Zouden ze wel terug inslapen?

Een fractie van een seconde later denk ik aan andere moeders, ver weg van Oostende.
Zij horen misschien ook bommen die de grond laten trillen.
Daar wordt de nacht misschien ook opgeschrikt door hoog en schel fffffffffiiiiiiiiiiieeeeuw gepaard met lichtflitsen.
Daar liggen ook prinsjes en prinsjes in hun bedjes.
Zouden ze niet bang zijn? Zouden ze wel terug inslapen? Hopelijk worden ze morgen wel wakker.

Ik kan niet genieten van het vuurwerk. Ik wil naar huis. Mijn kinderen een kusje geven en vasthouden en dankbaar zijn.