Momentopname

Haar handje zoekt. Met haar vingertjes gespreid tast ze naar mijn gezicht. Ze voelt mijn neus, mijn wangen, zakt zachtjes naar mijn mond. De palm van haar handje op mijn lippen. Haar blauwe kijkers doordringend op mij gericht. Soms laat ze haar handje zakken om haar flesje vast te nemen. Maar al gauw zoeken haar wriemelvingertjes weer mijn mond. Ik druk kusjes in de zachte kleine handpalm, neurie stilletjes een zelfverzonnen melodietje. Haar ogen laten mijn gezicht niet los.
We genieten, zij en ik, van dit bijna enige moment dat ons op een weekdag soms rest.
Ik ga dit nooit vergeten, als ik in haar mooie ogen kijk over 3 maand, 3 jaar of 3 decennia, zal ik in een flits aan deze momenten terugdenken. Zij zal het zich nooit echt herinneren, maar het staat vast toch ergens in haar kleine hart gegrift.
En terwijl ik op zo'n 45 km van haar vergaderingen plan, documenten maak, excellekes invul, verlang ik al naar ons momentje straks in de zetel, wanneer grote zus in dromenland vertoeft en papa de hort op is. Mijn rustpunt, mijn klein gelukje.