Waarover we niet kunnen praten...

Waarover we niet kunnen praten, daarover zwijgen we. En misschien is dat ook maar best zo. We zouden de verkeerde dingen zeggen. Onbeholpen, onbehouwen. Dingen waar we misschien achteraf spijt van hebben. We zouden het verkeerd verwoorden. En de verstaander zou ze misschien verkeerd begrijpen. So much is lost in translation. 

Waarover we niet kunnen praten, daar spreken we niet over. En dat is misschien goed zo. Woorden zijn niet voldoende om gevoelens weer te geven. Het menselijk scala aan innerlijke gewaarwordingen valt in taal niet te vatten. Woorden schieten tekort om uit te drukken... dat gevoel kennen we allemaal. 

En niets zeggen is ook iets zeggen. Een blik zegt meer dan 1000 woorden. Waar of niet?

Maar wat mij opvalt is dat we het zo moeilijk hebben om over de wezenlijk belangrijke dingen te praten. Over wat ons echt naar de keel grijpt. Over wat moeilijker is dan dagdagelijkse conversatie. Over de dingen waar we mee worstelen, die ons buikgevoel beroeren. Over dingen onder de oppervlakte. Over angst, over liefde, over verdriet, over pijn, over de dood, over afscheid, over verbinding...

En is het dan goed dat we zwijgen, als we er niet over kunnen praten?

Soms vast wel

Vaak ook niet

Wat als het leven je veel te jong ontglipt? Als het harde woord valt: terminaal. Eindstation. Game over.

Verdriet, groot verdriet. Bij iedereen. Bij een moeder, bij een zus, bij een partner, bij een vader, bij boezemvriendinnen, bij een metekind, ... 

Al dat verdriet, dat moet je verwerken bovenop je eigen besef dat je leven nu echt aan het kortste eindje trekt.

Bovenop de angst voor de aftakeling die zal volgen.

Angst voor wat er zal gebeuren met je geliefden die achterblijven.

En dan schieten woorden tekort. 

Niemand die durft praten over het haast onzegbare.

Uit angst te kwetsen.

Uit angst verdriet te brengen.

Uit angst het verkeerde te zeggen.

Zeggen we niets.

We leren zoveel op school. Maar niet wat je kan zeggen in zo'n situatie. Of vooral misschien, wat je beter niet zegt. 

"Als we iets kunnen doen, bel maar he" , nee zeg beter "ik heb spaghettisaus gemaakt, zal ik een kommetje brengen straks?"

Wie legt je uit dat zin 1, hoe goedbedoeld ook, niets helpt als het echt zwaar en eenzaam is?

Zeggen we dan beter niets als we niet goed weten wat gezegd?

Of helpt het als we al die onuitsprekelijke dingen onder woorden proberen brengen? 

Kunnen we daarin nabijheid bij elkaar vinden?

Maakt het het worstelen met leven, met jezelf, met de kronkels op het pad, niet minder eenzaam als we kunnen uitdrukken naar elkaar toe wat het met ons doet?

Ook al verandert dat au fond niks aan de zaak.

Ik ben zo dankbaar dat ik er mag en kan zijn voor haar, nu de dagen in het vooruitzicht minder zijn dan de dagen achter ons. Het blijft heel moeilijk en zo delicaat. Ik doe het vast ook vaak verkeerd...

Maar ik wil het proberen, met open vizier voor de buitenwereld en mezelf.

Wat is, is, en als we het met elkaar kunnen delen, wordt het kleiner, iets van ons samen, iets wat je niet alleen hoeft te dragen.

Het geeft meer onzekerheid. Ja, da's waar.

Wie zijn gevoelens uit, loopt het risico gekwetst te worden.

Het vraagt moed.

Je bent geen zacht eitje als je zegt wat je voelt, het kan juist heel hard zijn.

Maar de verbondenheid die je in return krijgt, kan zoveel kracht geven.

Wat ik ook ervaar: delen maakt moeilijke dingen minder zwaar, maar als je mooie dingen deelt, wordt de mooiheid nog versterkt.

En toch blijft ook dat moeilijk.

Wanneer deelde jij het laatst met iemand hoeveel hij of zij voor jou betekent?

En dan heb ik het niet enkel over je geliefde.

Maar ook over je vriend, moeder, zoon, buur, collega, ...

Als we dat meer zouden duidelijk maken aan elkaar, zouden we dan misschien vanzelf meer verbondenheid voelen? Die het dan misschien weer makkelijker maakt om te delen in moeilijke momenten?

Waarom is het pas als een collega weg zal gaan, dat we hem bedanken en beseffen wat hij voor ons team of ons bedrijf betekent? Waarom staan we daar voor elkaar niet wat meer bij stil? Waarom is het zo moeilijk om zo'n dingen dagdagelijks uit te spreken, lijken ze onbelangrijk in de veelheid der dingen?

Ik heb nog nooit zoveel warmte ervaren op mijn vorige job als in de weken nadat ik mijn ontslag had ingediend. Van collega's en leidinggevenden. 

Had die warmte mij erbij gehouden als ik ze eerder had mogen ervaren? Ik weet het niet, maar het voelt toch een beetje als een wereld van verschil.

En nee, we moeten onze emoties niet te grabbel gooien. Het blijft een kwestie van vertrouwen.

Soms is afleiding zoeken echt wel nodig.

Soms zijn de dingen die ons grijpen zo erg, zo moeilijk, dat het beter is om even ademruimte te zoeken.

Samen of alleen.

Maar ik wil het wel proberen.

Met het hart op de tong in het leven staan.

Beseffen wat ik voel, proberen te weten te komen wat de ander beleeft

Het ter sprake proberen brengen

Zodat we niet zo alleen staan

Zodat we dichter bij elkaar kunnen komen

Ik zeg niet dat ik altijd zal lukken

en ik loop het risico op mijn hart te laten trappen

en soms zal ik laf niet het gesprek aangaan

weglopen

of liever in mijn hoekje kruipen met bonzend hart

of het via een "gemakkelijk" kanaal proberen

zoals een sms

maar beter dat misschien soms

dan de dode, lege stilte

In gedeelde eenzaamheid vinden we verbondenheid

Denk ik

Nee sorry, voel ik