Ode

Ik ben niet sterk. Dat zul je mij nooit horen beweren, maar vergeleken met haar ben ik ronduit zwak.
Ik zeur als de wekker om 6u15 gaat of als mijn dochters mij om 4 én om 5u wakker gemaakt hebben vannacht. Ik jammer als mijn lief een week weg van huis is voor zijn werk.

Zij neemt elke dag om 6u15 de trein om te gaan werken.
Zij laat al meer dan 10 jaar man & kind, haven & goed achter op 1000 km van hier. 3 maanden aan een stuk verblijft ze in een 1-slaapkamer appartement met 3 lotgenotes en dan, 3 maanden naar huis. 3 maanden om weer te wennen en orde op zaken te stellen tussen man & zoon, 3 maanden ook om te moederen over de kinderen van haar schoonzus, 3 maanden in een wereld van verschil.

Zij is de sterkere vrouw. De vrouw die mij ook beangstigend goed kent.
Zij kent mijn ranzige kantjes. Zij weet waar het vuil in de kieren kruipt en hoe warm of koud het bed 's ochtends voelt.

Zij zeurt niet. Toch niet tegen mij. Ze zucht hooguit. En ze lacht en juicht als mijn baby leert kruipen. Ze knipoogt om het ochtendhumeur van mijn kleuter. Ze leeft met me mee als ik stress heb om de ochtendrush.
Als zij door het huis gegaan is, geeft mij dat telkens frisse moed. Het is alsof ze met de rommel soms ook de muizenissen in mijn hoofd kan opruimen.

En ik, ik betaal haar.
En ben haar dankbaar.
En hoop dat ze op die dinsdagen en vrijdagen, zich soms ook een beetje thuis voelt.
Dziękuję