Kom goed thuis
Het is een bijzondere dag.
Een bijzondere week.
Vanavond zuchtte ons mamamoeke voor een laatste keer een ademtocht.
Na 89,5 jaar ademen en zuchten.
Zaterdag brachten Kato en Flora je nog een tekening. Gisteren namen we echt afscheid.
‘Dag Schattemieke’ zei je bijna onhoorbaar toen je me zag en herkende.
In mijn oren weerklonk de toon waarop je het altijd zei. Of beter: de tonen.
Met iets van verwondering zei je het elke keer, alsof ik telkens weer een wonder was voor jou wanneer ik de kamer binnenstapte.
Met een nadruk op de ‘Scha’ waardoor de ‘ttemieke’ altijd een beetje leek weg te schieten en het heerlijk Limburgs in mijn oren zong.
We zwaaiden nog toen ik wegging gisteren. ‘Goed thuis’ zei je.
Misschien kwam jij vanavond ook ergens thuis.
Voor mij moeke, ben jij warmte. Ik weet niet hoe je voor anderen was, maar voor mij warmte.
Warmte in je geneurie in je huis in de Plantenstraat. Ach Margrietje van Louis Neefs zong je in mijn herinnering wel duizend keer, daar bij je spiegeltafel met je radiocassettespeler naast het raam. Ik vroeg me dan af of je triest was of niet, en waarover dan wel. Dat heb ik denk ik nooit helemaal uitgepuzzeld.
Warmte in je schort en je handen met de ietwat gelige nagels. In het kaartspel dat we uren speelden. Koeike melken was het eerste wat je me leerde. Uuuuuren speelden we samen. De kaarten ‘schuffelen’ zoals jij dat kan dat leek een wonder.
Warmte in je lieve blikken die je wisselde met Vake. Ik speelde in jullie winkel achter de gesloten glazen deur en hoorde jullie kussen. Dat vond ik toen als 10jarige een beetje vies, maar nu zo bijzonder.
Warmte tijdens de vakanties aan zee als jij steevast als eerste op was en in de keuken wachtte tot wij ons bed uitdruppelden. Met je kruiswoordraadsel in t Belang, of het 52 leggen met de kaarten met uitzicht op het park.
Warmte in de Westminsterklok op je schouw, naast de trouwfoto van vake en jij. Jij zo fier en vol verwachting naast een duidelijk blinkende vake die wel een kop kleiner was.
Warmte in je muziekdoos met het liedje ‘te Lourdes op de bergen’ dat we steevast voor het slapengaan bij logeerpartijtjes te horen kregen, na het weesgegroetje. Ik herinner je mij maar 1 keer echt kwaad: toen mijn nichtje en ik bij zo’n logeerpartijtje bij het gebedje niet konden stoppen met gibberen. Eerlijk ja, dat gebedje vond ik maar niks, maar als ik het muziekje mocht opwinden en jij vertelde over Bernadetje was ik verkocht.
Warmte bij de herinnering hoe je mij over mijn angst voor de nachtemmer op de gang hielp en hoe je ons waste in de teil op de tafel in de living. Warmte in je jurken met precies altijd hetzelfde model maar andere bloemen, in je liefde voor vergeet-me-nietjes. Bloemetjes die vrolijk en triest tegelijk zijn.
Warmte in je schalkse glimlach bij de grapjes met Tameljen, 1 van je zussen. In de grote familie waar je deel van uitaakte met al die tantekes en nonkels voor ons. Het feest toen Vake en jij 40 jaar getrouwd waren staat als een zaligheid in mijn geheugen gegrift.
Warmte in de gesprekken bij de vogelkes die om de beurt in je kooitje woonden. Gele en groene kanariepietjes die nooit een echte naam leken te hebben, maar je gezelschap hielden met hun zang.
Warmte in de zoutloze heldere soep met groenten, het brooike spek, de vele snoepkes die magisch uit je handtas elke keer kwamen en de suikervrije bruine stimorolkauwgom onderweg.
Warmte in je zorg voor Vake, toen zijn lichaam langzaam aftakelde. De zachtheid waarmee je met hem omging.
Warmte in de vanzelfsprekendheid waarmee Kato en Flora je rollator en je schoot mochten inpalmen. Arm in arm wandelen, schuifelen met jou op de Oostendse zeedijk bij de ondergaande zon, lieve Moeke, doen we dat gauw nog een keer?
Warmte dat ben jij.
Een bijzondere week.
Vanavond zuchtte ons mamamoeke voor een laatste keer een ademtocht.
Na 89,5 jaar ademen en zuchten.
Zaterdag brachten Kato en Flora je nog een tekening. Gisteren namen we echt afscheid.
‘Dag Schattemieke’ zei je bijna onhoorbaar toen je me zag en herkende.
In mijn oren weerklonk de toon waarop je het altijd zei. Of beter: de tonen.
Met iets van verwondering zei je het elke keer, alsof ik telkens weer een wonder was voor jou wanneer ik de kamer binnenstapte.
Met een nadruk op de ‘Scha’ waardoor de ‘ttemieke’ altijd een beetje leek weg te schieten en het heerlijk Limburgs in mijn oren zong.
We zwaaiden nog toen ik wegging gisteren. ‘Goed thuis’ zei je.
Misschien kwam jij vanavond ook ergens thuis.
Voor mij moeke, ben jij warmte. Ik weet niet hoe je voor anderen was, maar voor mij warmte.
Warmte in je geneurie in je huis in de Plantenstraat. Ach Margrietje van Louis Neefs zong je in mijn herinnering wel duizend keer, daar bij je spiegeltafel met je radiocassettespeler naast het raam. Ik vroeg me dan af of je triest was of niet, en waarover dan wel. Dat heb ik denk ik nooit helemaal uitgepuzzeld.
Warmte in je schort en je handen met de ietwat gelige nagels. In het kaartspel dat we uren speelden. Koeike melken was het eerste wat je me leerde. Uuuuuren speelden we samen. De kaarten ‘schuffelen’ zoals jij dat kan dat leek een wonder.
Warmte in je lieve blikken die je wisselde met Vake. Ik speelde in jullie winkel achter de gesloten glazen deur en hoorde jullie kussen. Dat vond ik toen als 10jarige een beetje vies, maar nu zo bijzonder.
Warmte tijdens de vakanties aan zee als jij steevast als eerste op was en in de keuken wachtte tot wij ons bed uitdruppelden. Met je kruiswoordraadsel in t Belang, of het 52 leggen met de kaarten met uitzicht op het park.
Warmte in de Westminsterklok op je schouw, naast de trouwfoto van vake en jij. Jij zo fier en vol verwachting naast een duidelijk blinkende vake die wel een kop kleiner was.
Warmte in je muziekdoos met het liedje ‘te Lourdes op de bergen’ dat we steevast voor het slapengaan bij logeerpartijtjes te horen kregen, na het weesgegroetje. Ik herinner je mij maar 1 keer echt kwaad: toen mijn nichtje en ik bij zo’n logeerpartijtje bij het gebedje niet konden stoppen met gibberen. Eerlijk ja, dat gebedje vond ik maar niks, maar als ik het muziekje mocht opwinden en jij vertelde over Bernadetje was ik verkocht.
Warmte bij de herinnering hoe je mij over mijn angst voor de nachtemmer op de gang hielp en hoe je ons waste in de teil op de tafel in de living. Warmte in je jurken met precies altijd hetzelfde model maar andere bloemen, in je liefde voor vergeet-me-nietjes. Bloemetjes die vrolijk en triest tegelijk zijn.
Warmte in je schalkse glimlach bij de grapjes met Tameljen, 1 van je zussen. In de grote familie waar je deel van uitaakte met al die tantekes en nonkels voor ons. Het feest toen Vake en jij 40 jaar getrouwd waren staat als een zaligheid in mijn geheugen gegrift.
Warmte in de gesprekken bij de vogelkes die om de beurt in je kooitje woonden. Gele en groene kanariepietjes die nooit een echte naam leken te hebben, maar je gezelschap hielden met hun zang.
Warmte in de zoutloze heldere soep met groenten, het brooike spek, de vele snoepkes die magisch uit je handtas elke keer kwamen en de suikervrije bruine stimorolkauwgom onderweg.
Warmte in je zorg voor Vake, toen zijn lichaam langzaam aftakelde. De zachtheid waarmee je met hem omging.
Warmte in de vanzelfsprekendheid waarmee Kato en Flora je rollator en je schoot mochten inpalmen. Arm in arm wandelen, schuifelen met jou op de Oostendse zeedijk bij de ondergaande zon, lieve Moeke, doen we dat gauw nog een keer?
Warmte dat ben jij.
Reacties
Een reactie posten