Wat is belangrijk?
Daar stonden we dan. In een kerk, rond een kist. Al lang wisten we
dat we daar op een dag zouden staan.
Dankje
Kristel
Met groot verdriet.
Afscheid nemen kan je niet leren.
Afscheid nemen kan je niet bedenken.
Je kan het afscheid alleen zachter maken.
Mooier.
Je kan het samen doen.
Als je de kans krijgt om het samen te
kunnen doen, moeten we het samen doen.
Die kans kregen we met Kristel.
Ik ben daar heel dankbaar voor.
Ik ben heel dankbaar voor elk moment
dat we samen hadden.
Ook de moeilijke, ook de hele harde.
Ik herinner me een aantal
sleutelmomenten.
Gesprekken.
Plekken.
Waar ik was, wat ik voelde.
Ik herinner me de 6de verdieping in
gasthuisberg, groene pijl. Helemaal op het einde.
De eerste keer dat ik er kwam.
Doodsbenauwd was ik.
Isolatie-afdeling.
Je zwaait de deur open. Een korte gang
met wat lockers.
En vooral veel waarschuwingen op de
muren.
Tas en jas in de locker.
Ik had geen stuk van een euro. Wat nu?
Handen wassen en ontsmetten. Eerst
ontsmetten, dan wassen? Of omgekeerd?
Met het doekje de kraan toedoen.
En dan, de gang door. Die stille lange
gang, met aan 1 kant ramen met zicht op lucht, aan de andere kant, ramen met
zicht op pijn,verdriet en hoop.
Onwennigheid. Ongemak.
En op het einde van de gang.
Vriendschap.
Een vriendin die ons nodig had.
Tasten, zoeken, hoe kunnen we er voor
haar zijn.
Wat is belangrijk.
Wat is belangrijk als je leven aan een
zijde draadje hangt?
Wat is belangrijk als je aaneen hangt
van hoop?
Wat is belangrijk als je lichaam
vergiftigd wordt door de ziekte en door het medicijn?
Wat is belangrijk als je niet weet of
je nog pakjes zal opendoen met Kerst?
De reis met Kristel de voorbije jaren
leerde me dat het de kracht van verbondenheid is.
Het gevoel er niet alleen voor te
staan.
voorjaar 2012. Ik sta op de binnenkoer
van onze gite in de champagnestreek.
Telefoon van Kristel.
In de luttele seconden dat ik haar naam
op het scherm zag wist ik, dit is niet goed.
Een week ervoor op restaurant zag ik de
angst in haar ogen als ze begon over de grote blauwe plekken die weer
verschenen.
"Barbara'tje, de ziekte is terug,
..."
En dan bel ik rond, 16 keer vertel ik
het verhaal. Zodat we Kristel zo snel mogelijk onze moikolove, onze
vriendschap, onze verbondenheid, kunnen laten voelen.
De dag voor kerstmis 2015. Ik rij op de
Brusselse ring. 's Avonds, het is donker.
Berichtje van Kristel. Ik lees de
tranen in haar letters.
Gooi mijn plannen overboord en race
naar Gasthuisberg.
Kom binnen in een kamer vol familie,
maar ben zo blij als ik gewoon Kristel vast kan pakken.
Is dit dan game over? Is het spel nu
gespeeld? We houden ons vast aan elke strohalm.
November 2016. Weer een shock.
"Ze zeggen dat ik Kerstmis niet
haal."
Ik stop mijn kinderen in bed, en vlieg
naar eenheid 630.
Uren zitten we gewoon samen, op een
2persoonskamer. Ik met mijn stoel tegen haar bed, bijna fluisterend om de
mevrouw achter het gordijn niet te storen.
Ik wrijf over haar knie, boven de
lakens. Nog altijd bang voor infectiegevaar.
We praten. Huilen. Het scala van
emoties dat een mens kan voelen passeert de revue.
Ben je bang? Nee, ik ben niet bang.
Niet voor mezelf. Wel voor Stijn. Hoe gaat het zijn voor hem?
Verbondenheid telt.
Het gaat niet goed met Kristel? Hup we
maken een liedje voor haar, iedereen is er, en dezelfde avond nog kan ze ernaar
luisteren. Een luisterend oor als je buitenkomt uit het ziekenhuis.
Momenten samen delen. 18 prachtige vriendinnen die er voor elkaar zijn.
Die verbondheid geeft zoveel kracht.
Wat is belangrijk?
De reis met Kristel leerde me ook dat
het elke dag opnieuw beginnen is.
Elke dag kijken wat er is. Hoe het
gaat. En van daar verder stappen.
Niet proberen bedenken, hoe zou het
morgen zijn? Maar dag voor dag kijken.
Niet proberen negeren wat er is. Maar
er iets mee doen.
Vandaag geen zuurstof nodig? eens
kijken of een wandelingetje lukt.
Vandaag toch terug een infectie? Ok,
weer iets nieuws om te overwinnen, goed voor jezelf zorgen, laten zorgen.
Vandaag zeggen ze dat ik eind van de
week niet haal? Ok, dat zullen we dan wel zien.
Die kracht is Kristel.
Die kracht ga ik proberen mee te nemen.
Dag voor dag.
Wat is belangrijk?
Kunnen genieten van de mooie momenten
die er zijn. Omdat je de momenten kan herkennen.
Omdat je ze niet wegbedenkt met al het
onheil dat nog zou kunnen komen.
Omdat je ze toelaat.
De donderdag voor de zondag dat Kristel stierf, aten we samen nog
een ijsje in de zon.
En we praatten over mooie en moeilijke
dingen.
En we lachten met de vreemde mensen
rondom ons daar op het grasveldje voor het ziekenhuis.
Ben je verantwoordelijk voor je geluk
of ongeluk?
Nee, dat ben je niet.
Je kiest niet om ziek te worden en veel
te vroeg moeten sterven.
daar hoort verdriet bij, veel verdriet,
frustratie.
maar je kan er wel voor kiezen om het
verdriet niet erger te maken.
Zoals de griep, zegt Peter De Graef:
de griep kan je niet doen ophouden. Maar
je kan er wel voor zorgen dat het niet erger wordt.
Je kan veel rusten, veel drinken, kalm
aan doen.
En dan zal de griep sneller ophouden
Met verdriet of ongelukkig zijn, leerde
Kristel mij ook, is het een beetje hetzelfde.
Toen er begin mei het nieuws was dat er
misschien maar een week meer was, hebben we eens goed gehuild aan telefoon, en
toen zei ze: maar nu gaan we hier niet een week zitten triestig doen he. Nee
dat hoefde ook niet.
Er zijn nog een paar prachtige weken
gekomen.
Waarin we gelachen hebben. We hebben
zoveel gelachen. Schalks en ondeugend soms. Van harte.
Als je kan kiezen voor je geluk, moet
je daarvoor kiezen.
Ook al is het een keuze die anderen
niet begrijpen
Ook al is het een keuze waarvan je zelf
de impact niet helemaal kan inschatten
Als je voelt dat je geluk daar ligt,
moet je ervoor kiezen
Dat leerde ik van Kristel
Verbondenheid
Elke dag opnieuw beginnen
De mooie momenten plukken en kiezen
voor geluk
En dat midden in de moeilijkheid en de
onvoorspelbaarheid van het leven dat ons overkomt
Ik ga het proberen meenemen
dag voor dag
moment per moment
Reacties
Een reactie posten